وقتی که کودک ناشنوایی پا به کودکستان یا به دبستان می گذارد هیچ زبان مشترکی با معلم خود ندارد. آنچه را که معلم می گوید او نمی فهمد ومعلم نیز از علامت ها وحرکت های او درست سردرنمی آورد. این وضع ادامه دارد تا مدتی طولانی شاگرد مقداری کلمه بیاموزد وجمله بندی را یاد بگیرد و آنگاه می تواند با معلم ارتباط برقرارکند.  

مثلا" روز دوم یا  سوم بعد از وارد شدن مدرسه اگر مدادش را از خانه نیاورده باشد  چطور به معلم بگوید :  فراموش کردم یا اگر آن را در راه یا کلاس گم کرده باشد  چطور به معلم می فهماند که مداد را گم کردم.

 کودک شنوا پیش ازوارد کلاس اول بشود زبان مادری خود رامی داند و مطابق دستور زبان حرف می زند. در اثر مکرر شنیدن کلمه ها وجمله ها معنی و محل کاربرد کلمه ها و طرز جمله بندی را از راه گوش آموخته است.